Hayattan beklentimiz hep uçuk olmuştur,
Yani çoğunlukla
Ama kimse düşünmez öldüğü günü.
Gireceği iki metrelik kara toprağı,
Toprak ayırdı mı gökyüzünden bedenini
İkinci yaşam o zaman başlar.
Önce çürümeye başlar bedenin,
Sonra yenmeye (envai çeşit varlık tarafından)
Yavaş yavaş toprak olursun
Işığın uğramadığı yerde.
Toprağa karıştın mı bir kere yeşermeye de başlarsın.
Otlara yada fidanlara.
Belki bir ağaç olursun, kim bilir.
Ağaç olmak iyi değil ama.
Keserler seni, bir kağıt için,
Sonra.
Sonra belki bir tuvalet askısında bulursun kendini,
Yada bir dostun neticesini silerken...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder